Żegnamy i wspominamy Panią Krystynę Koelner

Chyba nikt z nas się tego nie spodziewał. Nie samej śmierci, bo ta, w pewnym wieku, nie jest już zaskoczeniem – ale tego, że nadejdzie tak nagle i odbierze tak szybko, bez ostrzeżenia.  

Pani Krystyna, choć od dawna nie musiała, bywała w firmie często i regularnie. Nie zamykała się w niedostępnych biurach. Wolała być wśród ludzi i z ludźmi. Potrafiła i lubiła rozmawiać, choćby przez chwilę, podczas parzenia kawy, którą zawsze przyrządzała sobie sama, w kuchni dla pracowników. Nawet jeśli rozmowa z nią trwała zaledwie kilka minut, naprawdę była rozmową. Pani Krystyna nie zabijała ciszy pogawędkami o pogodzie. Nie znosiła small talków, które obrzydły jej jeszcze podczas pobytu w Anglii, u rodziny, gdzie wyjechała po pierwszym roku studiów. Pozory kontaktów międzyludzkich zupełnie jej nie interesowały.  

Jeśli ktoś miał w życiu pod górkę, to właśnie ona. II wojna światowa uczyniła z niej sierotę wołyńską. Komunistyczna Polska odebrała jej ukochany zawód – uczyła języka angielskiego – bo w stanie wojennym stanęła w obronie swoich uczniów. Dwa lata później straciła męża, którego poznała jeszcze w szkole średniej.  

Sęk w tym, że ona nigdy się nie poddawała. Nie pozwalał jej na to charakter, zahartowany karierą sportową; przez długie lata była przecież zawodową piłkarką ręczną. Jak raz obrała sobie cel, to dążyła do niego tak długo, aż cel osiągnęła, mimo przeszkód i wbrew przeszkodom. Zagryzała zęby. Myślała o ukochanych synach, starszym, Przemysławie i młodszym, Radosławie. Chciała zapewnić im start, którego sama nie miała. Chciała zadbać o ich przyszłość. Na niczym bardziej jej nie zależało.  

W 1983 roku założyła firmę Koelner. Na starej wtryskarce, którą dostała za kilka groszy od znajomego, wyprodukowała – sama – testowe serie guzików. Ten interes nie wypalił. Władzy nie spodobało się, że syn pani Krystyny, Przemek, organizował protesty studenckie. Guziki nie trafiły do sklepów, choć wszystkiego w nich wówczas brakowało. Pani Krystyna nie płakała. Guziki przerobiła na jakościowe kołki, które na długie lata stały się znakiem rozpoznawczym Koelnera, a później, już po wejściu firmy na wolny rynek, w naturalny sposób doprowadziły do zakupu brytyjskiej marki Rawlplug.  

W życiu najcenniejsze były dla niej trzy kwestie: rodzina, firma wraz z pracownikami oraz podróże. Tym ostatnim poświęcała każdą wolną chwilę. Kochała poznawać, zwiedzać – ale zawsze wracała do Polski, do Wrocławia, do domu zbudowanego jeszcze razem z mężem. Nie chciała zamienić go na żaden inny. Poza jednym wyjątkiem. Okolice włoskiego portowego Bari; ciche, spokojne, piękne. Tam mogłaby zamieszkać. Tam planowała zamieszkać. „Może, kiedyś”. 

Pani Krystyna była w pracy jeszcze w piątek. W poniedziałek już jej nie było. Nie otworzyła swojego pokoju. Nie zaparzyła kawy. Nie zaraziła nas dobrym humorem. Może wreszcie podjęła decyzję o tym, że trzeba odpocząć. Może w końcu postanowiła zrobić coś dla siebie. Może tylko wyjechała do Bari, poszukać dla siebie nowego domu, a potem wróci, jak zawsze. 

Może jeszcze kiedyś się spotkamy. 

Posłuchaj ostatniej nagranej rozmowy z Krystyną Koelner. 

RAWLERCoaster z Panią Krystyną był odcinkiem wyjątkowym. Po pierwsze: natychmiast zgodziła się wziąć w nim udział. Po drugie: znała wszystkie wcześniejsze odcinki i z niecierpliwością czekała na kolejne. Po trzecie: prawie w ogóle nie edytowaliśmy tego odcinka – Pani Krystyna poszła na żywioł, a my wraz z nią. W studiu było tak sympatycznie, że już podczas nagrania umawialiśmy się na ciąg dalszy barwnych opowieści. Niestety, więcej już ich razem nie nagramy.

Zostaw wyraz swojego żalu w Księdze Kondolencyjnej.